نوشته شده توسط کمال در چهارشنبه بیست و سوم اسفند ۱۴۰۲ |

ابدن قرار نبود شعری بنویسم


تنها قصدم این بود


که خاطراتم را جمع آوری کنم



اما گاهی لزوم ابهام


آدم را نا خواسته


به سوی چیزی می برد


که شاید به شعر نزدیک باشد


.........................................


هيچ كس نخواهد دانست


كه روي سخن من


با كه بوده است


با خداوندگار خويش


كه چون زني زيباست


يا با زني زيبا


كه خداوندگار


زندگي من بوده است.(جلالی)


........................................
     شاعر نیستم
     
          اما

با شعر زندگی میکنم

.......................................

شعر در من طغیان یگانگی است



و حماسه دوست داشتن



من دیگر گونه دوست می دارم



ودیگر گونه یگانه ام

........................................

و رسالت من این است


که دو استکان چای داغ را


ازمیان دویست جنگ خونین


به سلامت بگذرانم


تا در یک صبح بارانی


چشم در چشم با


خدای خویش نوش کنم..

......................................

خواننده ی عزیز



با احتیاط  مرا ورق بزن



تمام عاشقانه هایم



درد می کنند


......................................

آهسته از کنار من عبور کنید


من روی طناب حادثه ایستاده ام


و دستی مدام


تمامی آشوب های جهان را


در من می ریزد


خانم!


آقا!


لطفاً مرا با نوازش های خود


به قعر این خوشبختی عمیق


پرت نکنید


خوشبختی های من


همیشه درد آورند